ഹൃദയതാളങ്ങള്‍

വീണ്ടുമൊരു കുഞ്ഞായ് അമ്മ തൻ  മടിയിൽ ചാഞ്ഞുറങ്ങാൻ മോഹം മുടിയിഴകളിലൂടെയമ്മ വിരലോടിയ്ക്കുമ്പോൾ നിർവൃതിയോടെ കണ്ണു ചിമ്മാൻ മോഹം കൈയ്യിലൊരു മിഠായിപ്പൊതിയുമായെത്തുന്ന അച്ഛനേയോടിച്ചെന്നു കെട്ടിപ്പിടിയ്ക്കാൻ മോഹം ആ മാറിൽ തല ചായ്ച്ചുറങ്ങിയ കുഞ്ഞിപ്പൈതലാവാൻ മോഹം ഉച്ചയൂണു കഴിഞ്ഞാ നാലിറയത്തിൻ തണുപ്പിൽ  ഏടത്തി തൻ പാട്ടു കേട്ടിരിയ്ക്കാൻ മോഹം കാലിൽ ചിലങ്ക കിലുക്കിയാനന്ദ നൃത്തമാടുമേടത്തിയോടൊത്തു ചെറു ചുവടുകൾ വെക്കാൻ മോഹം വളകൾ കിലുക്കി കമ്മലും കുണുക്കി  പാടവരമ്പിലൂടെയോടാൻ മോഹം വാനിൽ വിരിയും നക്ഷത്രക്കുഞ്ഞുങ്ങളെ നോക്കി  പായാരം പറഞ്ഞു കളിയ്ക്കുവാൻ മോഹം ഉഷസ്സിൻ ചുവപ്പിൽക്കുളിച്ചു പാടും  കിളികളോടൊത്തു പാടാനും മോഹം ബാല്യമെന്ന സുവർണ്ണകാലമൊരിയ്ക്കൽ കൂടി ജീവിച്ചു തീർക്കാനെന്തു മോഹം !!!

നിൻ മൗനമട്ടഹാസത്തേക്കാളു- ച്ചത്തിലുള്ളിൽ അലയ്ക്കുന്നു, കേൾക്കാനുണ്ടേറെ ശബ്ദമെങ്കിലും ഉയർന്നു കേൾക്കുന്നതാ മൗനം മാത്രം ചെവിയോർത്തിരിയ്ക്കുന്നു ഞാനാ മൗനമുടയുന്ന വേളയ്ക്കായ് നിൻ സ്വനമൊരു സുന്ദരരാഗമായെൻ ഹൃദയത്തിലലിഞ്ഞു ചേരാൻ... ************************************************* പുറത്തെയിരുട്ടുള്ളിലേയ്ക്കു പകരും മുൻപേ അമർത്തിയടയ്ക്കട്ടെ ജാലകപ്പഴുതുകൾ എന്നിട്ടുമുള്ളിൽ നിറയുന്നന്ധകാരത്തെയകറ്റാൻ കത്തിച്ചു വെക്കട്ടെ ഒരു കൈത്തിരി വീശിയടിയ്ക്കും കാറ്റതിനെയൂതിക്കെടുത്താതിരിയ്ക്കാൻ കൊട്ടിയടയ്ക്കട്ടെ വാതിലുകളുമോരോന്നായ് എന്നിട്ടുമെന്നെച്ചൂഴ്ന്നു കൊണ്ടോടുവാൻവെമ്പുന്ന കാറ്റിൻ മുരൾച്ച കേൾക്കാതിരിക്കാൻ ചെവിയടച്ചിരിക്കട്ടെ... ഉളളിലൊഴു ചുഴിയായ് വന്നെന്നെ വിഴുങ്ങുവാനൊരുങ്ങുന്നു ചിന്തകൾ ഇല്ല അവയിൽ നിന്നൊരു രക്ഷയെന്നറികെപ്പിന്നെയെന്തു ചെയ്‌വൂ; കണ്ണും കാതുമിറുകെയടച്ചു ഞാനെന്നെത്തന്നെ വട്ടം പിടിച്ചു, ഇറുകെപ്പിടിച്ചിരിപ്പായ് ഘോരാന്ധകാരമകറ്റുമിത്തിരിവെട്ടം മനസ്സിൽ കൊളുത്തിയങ്ങനെ! *************************************************** വരികളും വരകളും ചിത്രങ്ങളും വരച്ചിടുന്നിതാർക്കുവേണ്ടി? ഒരു

ചില സൗഹൃദങ്ങൾ അപ്പൂപ്പൻ താടി പോലെയാണ്. എവിടെ നിന്നെന്നറിയാതെ പറന്നു വരും. ലാഘവത്തോടെ ജീവിതത്തെ സ്പർശിച്ച് സന്തോഷം നൽകി എങ്ങോട്ടോ യാത്രയാവും. നാമാകട്ടെ ഒരു കുട്ടിയുടെ മനസ്സുമായി അപ്പൂപ്പൻ താടിയെ കാത്തിരിയ്ക്കും ... വേറെ ചില സൗഹൃദങ്ങൾ ഗുൽമോഹർ പോലെയാണ്. വരണ്ടതും വിവർണ്ണവുമായ ജീവിതത്തിൽ അരുണിമയേറ്റി പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം അവർ ജീവിതത്തെ നിറത്തിൽ കുളിപ്പിയ്ക്കും. ഒടുവിൽ പൊഴിഞ്ഞു വീണ ഗുൽമോഹർ പൂവിതളുകൾ വഴിയിൽ ചുവന്ന പരവതാനി വിരിച്ചിടുന്ന പോലെ സൗഹൃദത്തിന്റെ പരവതാനി വിരിച്ചവർ യാത്രയാവും, അ ടുത്ത വേനലിൽ വീണ്ടും പൂത്തുലയാൻ. ചില സൗഹൃദങ്ങളാകട്ടെ അഗ്നിപർവ്വതം പോലെ ഉള്ളിലങ്ങനെ പുകഞ്ഞുകൊണ്ടിരിയ്ക്കും. ലാവയായ് പുറത്തു ചീറ്റി വന്ന് അത് എന്നെയും നിന്നെയും ഉരുക്കിക്കളയും... മറ്റു ചില സൗഹൃദങ്ങൾ മഞ്ഞു പോലെയാണ്. മനസ്സിൽ ഒരു തണുപ്പുമായ് അവ പെയ്തിറങ്ങും. ഒടുവിൽ നാം പോലുമറിയാതെ അലിഞ്ഞില്ലാതെയാകും... കുളിർനിലാവു പോലെ പരന്നു നില്ക്കുന്ന സൗഹൃദങ്ങളുണ്ട്. അവയെ വർണ്ണിക്കാൻ വാക്കുകൾ പോരാ! വേനലിലെ സൂര്യനെപ്പോലെ ചുട്ടുപൊള്ളിയ്ക്കുന്ന സൗഹൃദങ്ങളുമുണ്ട്. എത്ര വേനൽ മഴ പെയ്താലും ഒട്ടും കുറയാത്ത ചൂടു പോലെ അതങ്ങനെ നില്

ചില ഓർമ്മകൾ വികലമാണ്; അപൂർണ്ണവും. ഞാനെന്ന ബിന്ദുവിൽ തുടങ്ങി അവസാനിക്കുന്നവ അതിലുള്ളതും ഞാനു,മെന്റെ ചിന്തകളും മാത്രം. അതെന്റെതാണ്, തെറ്റാണെങ്കിലും ശരിയാണെങ്കിലും. അതു നിന്റേതു കൂടിയാവണമെന്ന് ശഠിക്കരുത്. അന്ന്, ആ ഓർമ്മകളിലൊന്നും നീയില്ലായിരുന്നു... പൊട്ടിയ കണ്ണാടിച്ചില്ല് പോലുള്ള ഓർമ്മ പെറുക്കി മനസ്സിൽ മുറുക്കിക്കെട്ടിയപ്പാേൾ കീറി മുറിഞ്ഞതും അവയെ വലിച്ചെറിഞ്ഞപ്പോൾ അകം പൊള്ളിയതും എൻറേതു മാത്രമായ എന്തോ ചിലതായിരുന്നു... അവയെ പങ്കുവെയ്ക്കണമെന്ന് പറയരുതിനിയും അതെൻേറതു മാത്രമാണ്; അതു പങ്കിട്ടെടുക്കാനില്ല.

നിന്റെ മൗനത്തെയെനിയ്ക്കു വായിക്കാനാവുന്നില്ല,  അതിന്നാഴങ്ങളിലേയ്ക്കിറങ്ങാൻ  എന്തേ നീയെന്നെയനുവദിയ്ക്കാത്തൂ ?  എന്തു പറയണമിനി ഞാൻ, അതോ  ഒന്നും മിണ്ടാതെയാ ചാരത്തു നില്‌ക്കണോ? നിൻ മൗനത്തിൻ മുൾ സൂചികളെൻ ഹൃത്തിൽ തറച്ചു കേറുന്നു ഇറ്റിറ്റു വീഴുന്നത് ചോരയല്ലെൻ ജീവനതു തന്നെയെന്നറിയാത്തതെന്തേ? കാഴ്ച്ച മങ്ങുന്നു, കേൾവി കുറയുന്നു, കൈകാലുകൾ കുഴഞ്ഞു ഞാൻ വീഴുന്നു... ഹൃദയത്തുടിപ്പുകൾ നേർത്തു നേർത്തു പോകവേ നിന്റെ മൗനമൊന്നുടഞ്ഞെങ്കിലെന്നു ഞാനാശിച്ചു വെറുതേ...

ഒരിയ്ക്കൽ പോലും വിശപ്പറിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത ദുർമേദസ്സുകളായിരിക്കണം വിശന്നുവലഞ്ഞൊരുത്തനെ തല്ലിക്കൊന്നാഹ്ലാദിച്ചത്... തൊലിപ്പുറത്തെ സൗന്ദര്യമല്ല മാന്യതയുടെ അടയാളമെന്ന് മറന്നു പോയവരുണ്ടെങ്കിൽ കാപാലികർ ഇന്നതു കാട്ടിത്തന്നു വെളുത്ത തൊലിയും കറുത്ത മനസ്സുമായവരെക്കൊണ്ടു നിറഞ്ഞു നാട്ടകം ... കണ്ണട വെച്ചിട്ടും ഇല്ലവർക്കു നേർക്കാഴ്ച്ച നോവും ഹൃത്തിനെ തൊട്ടറിയാൻ ഇല്ലവർക്കുൾക്കാഴ്ച്ചയൊട്ടും. വെളുക്കെച്ചിരിച്ചുന്മത്തരായ് നില്ക്കു- മവർക്കു പിന്നിൽ നിസ്സഹായനായൊരു ജീവൻ... മായുന്നില്ലെൻ മനസ്സിൽ നിന്നുമാ ചിത്രമെത്ര ദയനീയം... കൂട്ടം കൂടിയാപ്പാവത്തെ തച്ചു കൊന്നാ രക്തം കുടിച്ചിട്ടാടിത്തിമർപ്പവർ ഇതോ പ്രബുദ്ധകേരള,മിതോ കൈരളീ നിൻ സുന്ദര സമത്വം? ലജ്ജിയ്ക്കുന്നു ഞാനിന്നീ പിശാചുക്കൾ  പിറന്നതിവിടെയെന്നോർത്ത്, പ്രാണൻ പിടഞ്ഞു മരിച്ചൊരാ ജീവനെ യോർത്തു വീഴ്ത്തട്ടെ ഒരിറ്റു കണ്ണീർ ! പശിയടക്കാനാവാതെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ മരിച്ചുവീഴുമീ മണ്ണിൽ കൈ കെട്ടി മൗനമാചരിയ്ക്കും നമുക്ക് നല്കില്ല കാലമൊരിയ്ക്കലും മാപ്പ്!

ബാലവാടിയെന്നു കേട്ടാൽ ആദ്യം ഓർമ്മ വരിക വേശുവേടത്തിയെ ആണ്. ഏടത്തിമാർ രണ്ടാളും വേശുവേടത്തിയുടെ ബാലവാടിയിൽ പോയിട്ടുണ്ട് (രണ്ടാമത്തെയാൾ പഠിയ്ക്കാനും മൂത്തയാൾ കൊണ്ടാക്കാനും കൊണ്ടു വരാനുമൊക്കെ). എനിക്കാ ഭാഗ്യം ഉണ്ടായിട്ടില്ല. എന്റെ ഔപചാരിക വിദ്യാഭ്യാസം തുടങ്ങിയത് പ്രസൻറേഷൻ മോൺടിസറിയിലാണ്. (ക്ലാസ്സുകൾ തുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപ് തന്നെ അവിടെയൊരു ദിവസം പോയതും ചങ്ങലയിൽ തൂങ്ങുന്ന ചെറിയ കസേരയൂഞ്ഞാലിൽ ആടിയതും ബേബി സുധയെന്ന ആദ്യത്തെ കൂട്ടുകാരിയെ കിട്ടിയതും ഇപ്പോഴും നല്ല ഓർമ്മയുണ്ട്). അതു കൊണ്ട് ബാലവാടി എനിക്ക് കേട്ടറിഞ്ഞ ലോകമാണ്. സ്വയം അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞതല്ല. ബാലവാടിക്കഥകൾ പലതും അയവിറക്കി ഏsത്തിമാർ രസിക്കുമ്പോൾ മൗനിയായി അതൊക്കെ കേട്ടു നിൽക്കാനേ പറ്റിയിട്ടുള്ളു. ബാലവാടിയിലെ  ഉപ്പുമാവിന്റെ സ്വാദിനെക്കുറിച്ചവർ ചർച്ച ചെയ്യുമ്പോൾ എനിക്ക് കുശുമ്പ് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അതൊന്നു രുചിച്ചു നോക്കാൻ പറ്റാത്തതിലുള്ള ഇച്ഛാഭംഗം വേറെ.. (അവധിക്കാലത്ത് അച്ഛൻ പെങ്ങളുടെയടുത്ത് താമസിയ്ക്കുമ്പോൾ അവിടെ അടുത്തുള്ള  ബാലവാടിയിലെ ഉപ്പുമാവ് സതിയോപ്പോൾ വഴി കിട്ടിയിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു. അതിന്റെ ഓർമ്മ നന്നേ മങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു). കൊല്ലങ