മാറേണ്ടത് നീ...ഞാനല്ല!
ഞാനുടുക്കും ചേലകളാണുനിന്‍ കാമത്തിന്നുദ്ദീപനമെന്നു നീയോതി; ദേഹമൊരായിരം തുണികളില്‍ മൂടിപ്പുതച്ചു ഞാനൊളിച്ചു വച്ചു... വഴികളില്‍ ഞാനിറങ്ങി നടക്കുന്നതാണു നിന്നാസക്തിയേറ്റുന്നതെന്നു നീയോതി- യന്നേരം, വീടിന്‍ ചുമരുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ അടച്ചു ഞാനൊരു ജന്മം തീര്‍ത്തു... എന്‍റെ ചിരികളാണു നിന്നെ മൃഗ- മാക്കുന്നതെന്നു നീയോതി വീണ്ടും, ചിരിയെന്‍ മനസ്സിന്‍ കാണാക്കയത്തി- ന്നടിത്തട്ടില്‍ ഞാന്‍ കുഴിച്ചുമൂടി... എന്‍റെ നോട്ടമാണ്‌ നീയെന്നെ ധ്വംസി- ക്കുവാന്‍ കാരണമെന്നോതി നീ, ഉടനെയെന്‍ കണ്ണുകളടച്ചു ഞാനെന്‍ ലോകത്തെയാകെ ഇരുട്ടിലാക്കി... എന്‍റെ വാക്കുകള്‍ നിന്നെ മദോന്മത്ത- നാക്കുന്നുവെന്നു നീയോതിയപ്പോള്‍, ഞാനെന്‍ വായ മൂടി,യൊരു മൂളല്‍ പോലുമില്ലാതെ മൌനിയായിരുന്നു... എന്നിട്ടിപ്പോഴെന്തേ അമ്മതന്‍ മടി- ത്തട്ടില്‍ സ്വസ്ഥമായുറങ്ങുമൊരു കുഞ്ഞിളം പൈതലെ നീ ഞരിച്ചമര്‍ത്തി, നിമിഷ സുഖത്തിന്നവളെ കുരുതിയാക്കി??? അവളുടുത്ത ചേലയോ, പിച്ചവെയ്ക്കും വഴികളോ, കളങ്കമില്ലാ ചിരികളോ, നിര്‍മ്മലമാം നോട്ടമോ, കൊഞ്ചിമൊഴിയും വരികളോ, നിന്നിലെ മൃഗത്തെയുണര്‍ത്തി??? അറിയുന്
