മാറേണ്ടത് നീ...ഞാനല്ല!

ഞാനുടുക്കും ചേലകളാണുനിന്‍

കാമത്തിന്നുദ്ദീപനമെന്നു നീയോതി;

ദേഹമൊരായിരം തുണികളില്‍

മൂടിപ്പുതച്ചു ഞാനൊളിച്ചു വച്ചു...

വഴികളില്‍ ഞാനിറങ്ങി നടക്കുന്നതാണു

നിന്നാസക്തിയേറ്റുന്നതെന്നു നീയോതി-

യന്നേരം, വീടിന്‍ ചുമരുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ 

അടച്ചു ഞാനൊരു ജന്മം തീര്‍ത്തു...

എന്‍റെ ചിരികളാണു നിന്നെ മൃഗ-

മാക്കുന്നതെന്നു നീയോതി വീണ്ടും,

ചിരിയെന്‍ മനസ്സിന്‍ കാണാക്കയത്തി-

ന്നടിത്തട്ടില്‍ ഞാന്‍ കുഴിച്ചുമൂടി...

എന്‍റെ നോട്ടമാണ്‌ നീയെന്നെ ധ്വംസി-

ക്കുവാന്‍ കാരണമെന്നോതി നീ,

ഉടനെയെന്‍ കണ്ണുകളടച്ചു ഞാനെന്‍

ലോകത്തെയാകെ ഇരുട്ടിലാക്കി...

എന്‍റെ വാക്കുകള്‍ നിന്നെ മദോന്മത്ത-

നാക്കുന്നുവെന്നു നീയോതിയപ്പോള്‍, 

ഞാനെന്‍  വായ മൂടി,യൊരു മൂളല്‍

പോലുമില്ലാതെ മൌനിയായിരുന്നു...

എന്നിട്ടിപ്പോഴെന്തേ അമ്മതന്‍ മടി-

ത്തട്ടില്‍ സ്വസ്ഥമായുറങ്ങുമൊരു

കുഞ്ഞിളം പൈതലെ നീ ഞരിച്ചമര്‍ത്തി,

നിമിഷ സുഖത്തിന്നവളെ കുരുതിയാക്കി???   

അവളുടുത്ത ചേലയോ, പിച്ചവെയ്ക്കും

വഴികളോ, കളങ്കമില്ലാ ചിരികളോ,

നിര്‍മ്മലമാം നോട്ടമോ, കൊഞ്ചിമൊഴിയും

വരികളോ, നിന്നിലെ മൃഗത്തെയുണര്‍ത്തി???

അറിയുന്നു ഞാനിപ്പോള്‍, കുറ്റമെന്‍ ചേല-

യിലല്ല, ഞാന്‍ നടക്കും വഴികളോ,

എന്‍ മൊഴികളോ, ചെറു ചിരികളോ 

മിഴികളോ ഒന്നുമേയല്ലെന്ന നഗ്ന സത്യം... 

കുറ്റത്തിന്‍ മാറാക്കറ പുരണ്ടിരിക്കുന്നത്

സ്ത്രീയെ അമ്മയായ്, പെങ്ങളായ് മകളായ്

കാണാന്‍ കഴിയാത്ത, വികൃതമാം  നിന്‍ മനസ്സി-

ലാണെന്നുള്ള ഘോര സത്യമിന്നറിക നീയും....

കാമത്തില്‍ നീലിച്ച നിന്‍ കണ്‍കള്‍ മൂടുക, 

നഗ്നത തേടും മനസ്സിനെ കുഴിച്ചു മൂടുക നീ;

കാമാര്‍ത്തി പൂണ്ടു നീയൊരു മൃഗമായി-

നിയും മാറീടുമെന്നാകില്‍ അറിക ...

വഴിയിലിറങ്ങാതെ, മിണ്ടാതെ, ചിരിക്കാതെ,

ഒന്നും കാണാതിനിയിരിക്കേണ്ടത് ഞാനല്ല,

വികൃതമാം മനസ്സും പേറി, മനുഷ്യരൂപം

ധരിച്ച നീയാം രാക്ഷസന്‍  മാത്രമല്ലോ!