നില്പ്പ്
ഞാന് എന്തെല്ലാമോ ആണെന്ന് ചിന്തിച്ചു
തലയുയര്ത്തി നിന്നു
ആരെയും കാണാതെ കണ്ണ് കഴച്ചപ്പോള്
തല കുനിച്ചു നിന്നു;
കാലിന് ശക്തി ചോര്ന്നിറങ്ങിയപ്പോള്
കഴച്ചു നിന്നു,
നിഴലു പോലും കൂടെയില്ലെന്ന സത്യ-
മറിഞ്ഞു തരിച്ചു നിന്നു!
മനസ്സിന് വാതിലുകള് അടഞ്ഞപ്പോള്
കാഴ്ച്ച മറഞ്ഞു നിന്നു
കാതില് അട്ടഹാസങ്ങള് പതിഞ്ഞപ്പോള്
കേള്വിയടച്ചു നിന്നു...
ഇനിയുമെത്ര കാലമെന്നിങ്ങനെ
പകച്ചു നിന്നു
ജീവന് പോകുമോരോരോ കണവും
കാത്തുകാത്തു നിന്നു
എന്നിട്ടും കൈവിടാത്ത ശ്വാസത്തെ
ശ്വസിച്ചു നിന്നു
ജീവനുണരും ഭൂമിയിലൊരു ജീവച്ഛവമായി
അറച്ചു നിന്നു...
ശവംതീനികളെന് ദേഹമൊന്നൊന്നായ്
ചവച്ചു തിന്നു
പ്രാണന് വെടിയും വേദന, ലോകരോ
രസിച്ചു നിന്നു!!!
ചിത്രത്തിനു കടപ്പാട് : ഗൂഗിള് ഇമേജ്
ഒരൊ ജീവിതവും , ജന്മവും
ReplyDeleteഈ നില്പ്പ് തുടരുന്നു , വെറുതേ എന്തിനോ വേണ്ടീ ..
സ്വയം മഹത്വവല്ക്കരിപ്പെടുന്നതും
പിന്നീട് ഒന്നുമില്ലെന്നറിയുന്ന ജീവനും ..
കണ്ണുകള്ക്ക് കാഴ്ചയാണ് പ്രധാനം ..
വേവുന്ന മനസ്സിനേ അതിന്റെ ആഴമറിയൂ ..
നാവുകള്ക്കും , മേനിക്കും രുചിയാണ് പ്രധാനം
അക്രമിക്കപെടുന്നതിനേ ഇരയുടേ നോവറിയൂ ..
കാലികമായി കൂട്ടി വായിക്കാം , എന്നാലോ ..
അന്നുമുതല് ഇന്നു വരെ നിലനില്ക്കുന്നത് ..
അതേ, കാലാകാലമായി നടക്കുന്ന ഒരു പ്രക്രിയയാണ് സ്വയം മഹത്വവല്ക്കരിക്കുന്നതും അതല്ല സത്യമെന്ന പൊരുള് പിന്നീടറിയുന്നതും....
Deleteഇങ്ങിനെ ഒന്നും ഉണ്ടാകാതിരിക്കട്ടെ . വായിച്ചപ്പോള് ആകെ ഒരു വിഷമം.
ReplyDelete:-( ജീവിതം അങ്ങിനെയല്ലേ: ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകള് നിറഞ്ഞത്! വിഷമിക്കേണ്ട; എല്ലാം ശരിയാവും എന്ന ശുഭാപ്തി വിശ്വാസത്തെ മുറുകെ പിടിക്കാം...
Deleteമുഴുവനും പറഞ്ഞ നല്ല വരികളോടെ നല്ലൊരു കവിത.
ReplyDeleteഎന്നിട്ടും കൈവിടാത്ത ശ്വാസത്തെ ശ്വസിച്ചു നിന്നു.
നന്ദി റാംജി! കൈവിടാതെ പിടിച്ചു നിര്ത്താനുള്ള ശ്രമമാണ്...
Deleteവേദനാജനകം
ReplyDeleteഈ വരികള് അകാരണമായ ഒരു വേദനയില് നിന്നും ഉരുത്തിരിഞ്ഞു വന്നത് കൊണ്ടാകാം അജിത്തേട്ടാ....
Deleteഎനിട്ടും നിന്നല്ലൊ
ReplyDeleteആശംസകൾ
നിന്നു എങ്ങിനെയൊക്കെയോ ....
Deleteചിലപ്പോഴൊക്കെ അങ്ങനെയാണ്. ചിന്തകള് എന്തിനാണ് നമ്മുടെ ഈ നില്പ്പെന്നു ചോദിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കും. എന്നിട്ടും നമ്മള് നില്ക്കും. നിന്ന് കൊണ്ടേയിരിക്കും. ഒരു തരാം 'ജീവിതപ്പെട്ടു' പോകല്
ReplyDeleteഅതേ ജീവിതത്തെ തന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന ചിന്തകള് ചിലപ്പോള് മനസ്സില് കയറി വന്നേയ്ക്കാം... ഈ നില്പ്പും ജീവിതത്തിന്റെ ഒരു ഭാഗം തന്നെ...
Deleteഇത്തരം നില്പുകൾ ജീവിതത്തിൽ ഇല്ലാതാവട്ടെ, ആകാംക്ഷയോടെ പ്രതീക്ഷയോടെയുള്ള നില്പാവട്ടെ ജീവിതമാകെ...
ReplyDeleteആശംസകള്
ആരുടേയും ജീവിതത്തില് ഇത്തരം നില്പ്പുകള് വരാതിരിക്കട്ടെ; പ്രതീക്ഷകള് നിറച്ചു തന്നതിന് നന്ദി!
Deleteഞാന് ഇത് വായിച്ചു ഒരുപാട് ചിന്തിച്ചുനിന്നു
ReplyDeleteപിന്നെയും നിന്നു... അല്പം പുറകോട്ടുമാറി !
അവിടെന്നു പിന്നെയും ചിന്തിച്ചുനിന്നു...
ഒരടി മുന്നോട്ടോ പിറകോട്ടോ
അനങ്ങാനാവാതെ അവിടെ
സ്തംഭിച്ചുനിന്നു !!
അവിടെയും നില്പ്പു തന്നെ, അല്ലെ?
Deleteഈ കവിത വളരെ ആത്മപ്രകാശനപരമായി തോന്നി.നല്ല ബ്ലോഗ്. ഇനിയും വരാം .
ReplyDeleteനന്ദി, ഈ നല്ല വാക്കുകള്ക്ക്. ഇവിടെയ്ക്ക് ഇപ്പോഴും സ്വാഗതം!
DeleteIt was a long time ago.
ReplyDeleteI have almost forgotten my dream.
But it was there then,
In front of me,
Bright like a sun--
My dream.
And then the wall rose,
Rose slowly,
Slowly,
Between me and my dream.
Rose until it touched the sky--
The wall.
Shadow.
I am black.
I lie down in the shadow.
No longer the light of my dream before me,
Above me.
Only the thick wall.
Only the shadow.
My hands!
നിഴലിനെ തൊടാന് ശ്രമിക്കുക ..നന്നായി എഴുതി ..ആശംസകള്
My dark hands!
Break through the wall!
Find my dream!
Help me to shatter this darkness,
To smash this night,
To break this shadow
Into a thousand lights of sun,
Into a thousand whirling dreams
Of sun!
Joy, thanks a lot for your kind words and for the sharing such thought provoking words.
Deleteനൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്ന വരികൾ..
ReplyDeleteനന്നായിരിക്കുന്നൂ നിഷ..ആശംസകൾ..!
നന്ദി; നന്നായെന്നു കേള്ക്കുമ്പോള് നൊമ്പരങ്ങള് ഓടിയൊളിക്കുന്നു....
Deleteവരികള് നന്നായിട്ടുണ്ട്
ReplyDeleteവളരെ നന്ദി ശ്രീ!
Deleteനിലനില്പ്പിന്റെ സാരാംശം !!
ReplyDeletegood one
നന്ദി; വരികള് ഇഷ്ടമായെന്നറിഞ്ഞതില് സന്തോഷം
DeletenIsha Vayichu athra thanne, kavithakalot pande njan aduppamilla..ennalum enne polullavarkkum manassilakunnathu ezhuthunnu ennathu thanne nalla karyamanu
ReplyDeleteകരളലിയിക്കുന്ന നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്ന വരികൾ
ReplyDelete