ഹൃദയം വീണ്ടും മിടിക്കുമ്പോള്‍...

ഇവിടെ എന്തെങ്കിലും കുത്തിക്കുറിച്ചിട്ട് നാളുകള്‍ ഏറെയായി. എഴുതാന്‍ ഒന്നും ഇല്ലാതിരുന്നതു കൊണ്ടായിരുന്നില്ല മൌനം... മറിച്ച്, എന്തെഴുതണം എന്നൊരു തീരുമാനത്തില്‍ എത്താന്‍ കഴിയാത്തതായിരുന്നു ഈ നീണ്ട ഇടവേളയ്ക്ക് കാരണം. ഈ നാലഞ്ചു മാസം പലതും എഴുതാന്‍ തുടങ്ങുകയും അവ പാതി വഴിയില്‍ നിര്‍ത്തുകയും, അവയില്‍ തന്നെ പലതും അപ്രസക്തമായിമാറിയതിനാല്‍ ഡിലീറ്റ് ചെയ്യുകയും ഉണ്ടായി. അങ്ങനെ, പ്രസിദ്ധീകരണത്തിനു തയ്യാറാവാത്ത കുറെ ചിന്തകളുടെ ഭാരവുമേന്തി, കനത്ത മൌനവും പേറി ഈ ബ്ലോഗ്‌ ഇങ്ങനെ ബൂലോകത്ത് മറഞ്ഞു കിടന്നു. ഈ മൌനം എന്നെ ഏറെ അലോസരപ്പെടുത്തിയിരുന്നെങ്കിലും പ്രധാനപ്പെട്ട മറ്റു പല കാര്യങ്ങളിലേക്കും ശ്രദ്ധ തിരിച്ചതോടെ ആ അലോസരം മനസ്സിന്റെ അടിത്തട്ടിലേക്ക് താഴ്ത്തപ്പെട്ടു.

എഴുത്തിനെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചിരുന്ന സുഹൃത്തുക്കള്‍ പലരേയും ഇതിനിടയില്‍ ഓണ്‍ലൈന്‍ എഴുത്തിടങ്ങളില്‍ കാണാതായി; ഇഷ്ടപ്പെട്ട വായനകളും കുറഞ്ഞു. സജീവമായ കൂട്ടായ്മകള്‍ പലതും പരസ്പരം പഴിചാരലിന്റെയും അഹംഭാവത്തിന്റെയും അലകളില്‍പ്പെട്ട് ഉലഞ്ഞപ്പോള്‍ അവയില്‍ നിന്നെല്ലാം മാറി നിന്ന്, ജീവിതത്തിലെ മറ്റു പല കാര്യങ്ങളിലും വ്യാപൃതയായി. ജോലി, കുടുംബം, വീട്, എന്നിവയിലേക്ക് പലപ്പോഴും ഒതുങ്ങിക്കൂടിയപ്പോഴും ചില സൗഹൃദങ്ങളും സ്നേഹങ്ങളും ഒരു ചെറു ചിരിയോ സന്ദേശമോ ആയി മുഖപുസ്തകത്തിലോ മൊബൈലിലോ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരുന്നു. അവ മനസ്സിനേകിയ കുളിര്‍മ്മ പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവില്ല.

ഇപ്പോള്‍ വീണ്ടും ഇവിടെയ്ക്ക് എന്നെ പിടിച്ചു വലിക്കുന്നതും അതു തന്നെ! വലിയൊരു എഴുത്തുകാരിയല്ലെങ്കിലും, എഴുതുന്നത് വലിയ വലിയ തത്വങ്ങളോ അറിവുകളോ ഒന്നുമല്ലെങ്കിലും എന്റെ എഴുത്തില്‍ ചില നന്മകളൊക്കെയുണ്ടെന്നു പറയുന്ന അവരാണ് എന്നെ വീണ്ടും ഇവിടെ എത്തിച്ചത്. അവരോടുള്ള എന്റെ നന്ദിയും സ്നേഹവും ഈ തിരിച്ചു വരവിലൂടെ ഞാന്‍ അറിയിക്കുന്നു.

കൊച്ചുകൊച്ചു കാര്യങ്ങളും ചിന്തകളും തോന്നലുകളും ഒക്കെയായി ഞാന്‍ ഇവിടെയുണ്ടാവും എന്ന പ്രതീക്ഷയിലാണ് ഞാന്‍... കൂട്ടിന് ലോകം മുഴുവനും വേണ്ട, ഇത് വായിച്ച് ഒരല്പം സന്തോഷം തോന്നുന്ന ഒരു മനസ്സെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കില്‍ അത് മതിയെനിക്ക്... (അതുണ്ടെന്ന് അറിയുന്നതാണ് എന്റെ ധൈര്യവും!)

സജീവമായ എഴുത്തിലൂടെ, മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ചില സൌഹൃദങ്ങളെയെങ്കിലും തിരിച്ചു കൊണ്ടുവരാനാവും എന്ന പ്രത്യാശയില്‍ ഞാനിരിക്കുന്നു...