അമ്മയും മകളും

അമ്മതന്‍ ഗര്‍ഭ പാത്രത്തില്‍ത്തന്നെ ജീവിച്ചു

മരിച്ച കുഞ്ഞേ, നിന്നെയോര്‍ത്തെന്‍ മനം നീറിടുന്നു ....

ഭൂമിയില്‍ പിറന്നൊരുമാത്ര ജീവിക്കാന്‍ പോലുമാ-

വാതെ മരണമാം അഗാധ ഗര്‍ത്തത്തില്‍ വീണുടഞ്ഞു നീ;

നിനക്കായ് ചുരത്തിയ അമ്മിഞ്ഞപ്പാലെന്‍

സ്തനങ്ങളിലൂറി വരവേ, കണ്ണില്‍ നിന്നൊഴുകുന്ന

കദനക്കണ്ണീര്‍ ലാവയായ്‌ മാറുന്നുവോ; ഞാനതില്‍

ഉരുകിയുരുകിയൊരുപ്പിടി ചാരമായിത്തീരുന്നുവോ???

ഒഴിഞ്ഞ തൊട്ടിലല്ലിതെന്‍ ശൂന്യമാം മാനസമല്ലോ,

മൃതിതന്‍ കരങ്ങളിലമര്‍ന്നുത്തീര്‍ന്നതൊരമ്മയുമല്ലോ!

കുഞ്ഞുടുപ്പിന്‍ നിറങ്ങളൊക്കെ പറന്നു പോയ്മറഞ്ഞു,

നിശ്ചേതമായ് കണ്ടൊരു കുഞ്ഞുമുഖമിനിയും മറഞ്ഞില്ല ...

പകലിന്‍ നിസ്വനങ്ങള്‍ കാതുകളില്‍ അട്ടഹാസമായ് പതിയവേ

ഹൃദയം നുറുങ്ങുമാറുച്ചത്തില്‍ അലറിയലറിക്കരഞ്ഞു ഞാന്‍

ഇരവിന്‍ അന്ധകാരങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ ലോകത്തില്‍ നിന്നൊളിച്ചിരിക്കെ,

ഹൃത്തിന്‍ അകത്തളങ്ങളില്‍ നിന്നുയര്‍ന്നു കേട്ടു ഒരുകുഞ്ഞു ശബ്ദം...

"ഇനിനിയുമെന്നെയോര്‍ത്തെന്‍ അമ്മേ നീ കരയരുതേ, മൃതി

തന്‍ കരങ്ങളിലമര്‍ന്നെങ്കിലും സുരക്ഷിതയിന്നു ഞാന്‍!;

ഇവിടെയെന്നെ പിച്ചിക്കീറുവാന്‍ കരങ്ങളുയരുന്നില്ല,

ഇവിടെയെന്നെ അടിമുടി നഗ്നയാക്കും തുറിച്ചു നോട്ടങ്ങളില്ല

ഇവിടെയെനിക്കുറക്കെ ചിരിക്കാം, കരയാം; രാവും പകലും

ഇവിടെയൊരുപോലെ;  ആണും പെണ്ണുമില്ല, എല്ലാം തുല്യാത്മാക്കള്‍..;

പെണ്ണായ് പിറന്നോള്‍ക്കും ആണായ് പിറന്നോനും നരകമായ്

മരുവിടും ഭൂമിയേക്കാള്‍  സുഖമെനിക്കുണ്ടമ്മേ ഇവിടെയിപ്പോള്‍...

നിന്‍ സ്നേഹം ചുരത്തും അമൃതൊരു തുള്ളിയെനിക്കു

രുചിക്കാന്‍  കഴിയാഞ്ഞതൊന്നു മാത്രമെന്‍ നഷ്ട സ്വര്‍ഗ്ഗം!

എങ്കിലുമെന്നന്തരംഗത്തില്‍ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്നു, പത്തു

മാസം നീയെനിക്കു തന്ന സ്നേഹത്തിന്‍ പാലലകള്‍

ഇനിയൊരു പത്തുജന്മം കഴിച്ചുതീര്‍ക്കാനെനിക്കാ ഉറച്ച

സ്നേഹത്തിന്‍ കുഞ്ഞലകള്‍ മാത്രമേ വേണ്ടു; അതിലൊരു

ജന്മം വീണ്ടും നിന്‍ ഗര്‍ഭത്തിലെത്താന്‍ എന്തു സുകൃതം

ഞാന്‍ ചെയ്തിടേണ്ടൂ എന്നും ഞാന്‍ വ്യാമോഹിപ്പൂ!!!"

ജനിക്കാതെ പോയ കുഞ്ഞിന്‍ വാക്കുകള്‍ മനസ്സിനുള്ളില്‍

കേട്ട നേരം, ദു:ഖമൊരു നിശ്വാസമായെന്നെ വിട്ടിറങ്ങി ...

ഒരു കൊച്ചു മാലാഖയായെന്‍ ജീവിതത്തില്‍ അവളിരിക്കേ,

ഭൂമിയൊരു സ്വര്‍ഗ്ഗമാക്കുവതെങ്ങിനെയെന്നു ഞാനന്തിച്ചിരുന്നു!!!!