കൊഴിയുന്ന പൂക്കള്....
ജനിമൃതികളില് അലഞ്ഞു ഞാനെത്തി, സ്നേഹമാമീ താഴ്വരയില്.; കാണായ് ഒരു കുന്നു സ്നേഹമുള്ളില് വിരിയും നൈര്മല്യം പടര്ത്തും ചില പൂക്കളെ... ചിരിച്ചു ഞാന് അവരൊന്നിച്ചൊരു വേള, മറന്നു ഞാനെന്നെത്തന്നെ,യെന് അസ്തിത്വവും... പൂവില് വിടരും പുഞ്ചിരിയെന് കണ്ണീരൊപ്പവേ ഞാനുമൊരു വെണ്മലരായ് മാറിയൊരു നേരം! പൂക്കളൊക്കെ കൊഴിയും, ഇന്നല്ലെങ്കില് നാളെ, ഈ ലോക സത്യം മറന്നു ഞാന് മതിച്ചിരുന്നു... ഒടുവിലെന് പ്രിയ പൂ പൊഴിഞ്ഞു വീഴവേ രക്താഭാമാം എന്നെ നോക്കിച്ചിരിപ്പൂ ലോകര്. ഹൃദയത്തിലേറ്റ മുറിവുമായവന് കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്നെന് സ്വപ്നങ്ങളില് നിന്നും... ഒരിളം നനവെന് മെയ്യില് പതിയവേ, ഞാന- റിയുന്നു, മുറിഞ്ഞതെന് ഹൃത്തെന്ന പൊരുള്!!! ചിരിക്കാനെനിക്കിനി കഴിയില്ല,യെന് മേനി സൂര്യകിരണങ്ങള് കരിച്ചു കളഞ്ഞുവോ; അതോ അകാലത്തില് പൊഴിഞ്ഞ മഞ്ഞില് തണുത്തുറച്ചു പോയോ, എനിക്കറിവതില്ല... പ്രജ്ഞ നഷ്ടമാകുമീ വേളയില് പോലുമെന് മനസ്സില് നിറഞ്ഞു നില്പൂ, പുഞ്ചിരി തൂകുമെന് പ്രിയനാം പൂവിന് നിറവും ഗന്ധവും കാന്തിയും ചെറു കാറ്റിലാടിയുലയുമവന് തന് മേനിയും... ഇല്ല ഞാന് മരിക്