മരണമെത്തുമ്പോള്‍

പാതിജീവന്‍ മിടിക്കുമെന്‍ ഹൃത്തിലുയരും

പുത്ര ദു:ഖമറിയാഞ്ഞതെന്തേ നീ?

മരണമെന്നരികില്‍ വന്നണഞ്ഞ വേളയില്‍

എന്തിനെന്നെ വിട്ടകന്നു പോയ്‌ നീ?

രോഗമെന്‍ മേനിയെ കാര്‍ന്നു തിന്നെങ്കിലും

നിനക്കായെന്‍ ഹൃദയം ഞാന്‍ കാത്തു വെച്ചു;

വേദനകളെന്നസ്ഥിയില്‍ തുളഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോഴും

നിന്‍ മുഖമോര്‍ത്തു ഞാന്‍ പുഞ്ചിരിച്ചിരുന്നു....

ഇനിയെന്നെക്കാണാന്‍ നീ വരില്ലെന്നറികിലും,

നിന്നെയൊരു നോക്കു കണ്ടീടുവാന്‍ വ്യര്‍ത്ഥമാ-

യെന്‍ മനം കൊതിപ്പൂ; നിന്നെക്കാണാതിന്നു ഞാന്‍

മരിക്കിലെന്നാത്മാവിനു ശാന്തിയില്ലെന്നോതുന്നു ചിലര്‍ ...

എങ്കിലുമോമനേ നീ കരയേണ്ട; കുഞ്ഞിളം പൈതലായി

പുഞ്ചിരി തൂകി നില്‍പ്പൂ നീയെന്നുള്ളിലിപ്പോള്‍ ;

ആ ചിരിയെന്നുള്ളില്‍ നിറഞ്ഞിരിക്കും കാലമത്രയും

ഒരു ചിതയുമെന്നെ പൊള്ളിക്കുകയില്ല - ഞാന്‍ മരിച്ചാലും....

ജീവന്‍ നല്‍കി ഞാന്‍ നിനക്കെന്നാകിലും,

സ്വപ്നം കാണാന്‍ കരുത്തേകിയെന്നാകിലും

പിച്ച വെച്ചു നിന്നെ ഞാന്‍ നടത്തിയെന്നാകിലും

ഉച്ചിയില്‍ കൈവച്ചനുഗ്രഹിച്ചീടുമെന്നാളുമെങ്കിലും,

ഇനി ഞാന്‍ മരിച്ചെന്നു കേട്ടാലും നീ വന്നിടേണ്ട

കണ്ണീര്‍ക്കയങ്ങള്‍ തീര്‍ത്തതില്‍ മുങ്ങിടേണ്ട;

നിന്‍ മോഹന സ്വപ്നങ്ങളില്‍ അമ്മയൊരു

വേദനയായ് നിറഞ്ഞിടാതിരിക്കട്ടെയൊരിക്കലും

ഞാന്‍ മരിച്ചു മണ്ണടിയുമ്പോഴെനിക്കായ്

സ്മാരകമൊന്നും പണിയേണ്ടതില്ല നീ...

അഗ്നിയിലൊരുപിടി ചാരമായ് മാറിയോരെന്‍

ചിത്രത്തെ മുഖപുസ്തകത്താളുകളില്‍ പൂജിക്കേണ്ട;

സ്നേഹത്തോടെ നീയുരിയാടാത്ത വാക്കുകള്‍ -

ക്കൊണ്ടതിന്‍ മതിലുകള്‍ നീ നിറച്ചിടേണ്ടിനിയും;

മനസ്സിനൊരു ചെറു കോണില്‍ പോലുമെന്നെ നീ

നനുത്തോരോര്‍മ്മയായ് കാത്തിടേണ്ടിനിയൊരു നാളും!

Picture Courtesy: Google Images